Voelt je kind zich snel gekwetst? (serie hooggevoeligheid)
Wordt je kind ook wel eens overvallen door heftige emoties die niet in verhouding staan tot de ernst van de gebeurtenis?
De meester heeft je zoon al vaker gevraagd om wat te pakken uit het magazijn op school: een nieuw schriftje of een nieuw potlood. Vandaag had je zoon papier nodig om te knutselen.
Zelfverzekerd liep hij naar het magazijn. In de papierkast ligt al het papier van de school. De juf van groep 8 kwam langs en vroeg wat hij daar deed en dat kinderen niets zelfstandig uit het hok mogen pakken. Je zoon sloeg dicht, tranen welden achter zijn ogen en hij liep gauw terug naar de klas. Thuis vertelde hij wat er was gebeurd. De opmerking van de juf voelde als een standje. Hij werd door de juf overbluft en durfde niets meer te zeggen. Hij begreep de juf best. Hij wist wat de regels waren en deze keer had hij het ook echt niet gevraagd. Maar het voelt als een terechtwijzing, als kritiek, als straf. Hij doet het ook nooit goed. De juf vindt hem nu zeker stom en dom.
Een bericht op de groeps-app van de klas. Alleen bestemd voor schoolse zaken. Er wordt binnenkort een leuk feest georganiseerd in de stad. Wie gaat er heen? In haar enthousiasme schrijft je dochter dat ze het leuk vindt en vraagt wie er nog meer gaan. Ze wil natuurlijk niet in haar eentje de dansvloer onveilig maken. Dan komt er een reactie. Of dit soort berichten ook buiten de klassen-app kunnen. Die is alleen bestemd voor schoolse zaken en daar valt een feestje niet onder. Ja, natuurlijk, denkt ze als ze het leest. Verstandelijk snapt ze het. Maar tegelijkertijd zit het haar toch niet lekker. Het voelt negatief, alsof ze op haar vingers wordt getikt. Ze was toch alleen maar enthousiast? Bovendien reageert ze op een ander bericht? Hoe vaak sturen anderen app’jes die niets met school te maken hebben. Nu stuurt zij een keer een bericht en dan wordt er zo gereageerd. Het voelt alsof zij op haar vingers wordt getikt. Ze krijgt een leeg gevoel in haar buik en ze voelt zich vervelend. Ze heeft al geen zin meer in het feestje.
Deze kinderen zijn gekwetst en dat voelen ze tot in hun tenen. Maar bovenal voelen ze zich onbegrepen.
Eigenlijk is er helemaal niet zo veel aan de hand. De juf maakt een opmerking, iemand reageert op de groeps-app. Zo op het oog gewone situaties. Maar deze kinderen worden opeens overvallen door heftige emoties die niet in verhouding staan tot de ernst van de gebeurtenis. Omdat het ze raakt. Heel diep raakt.
Als je bovenstaande herkent dan is je kind waarschijnlijker gevoeliger dan een gemiddeld persoon, waardoor gewone opmerkingen door haar/hem heftiger worden ervaren. Dat komt omdat informatie bij hen dieper wordt verwerkt en dus harder aankomt. Door de diepere verwerking lopen ze het risico dat ze de informatie ook nog eens op zichzelf betrekken. Wat heb ik fout gedaan? Hoe had ik het anders kunnen doen? Zij zijn misschien ook wel een beetje teleurgesteld in zichzelf. Gedachten gaan met ze aan de haal. Hun hoofd wordt alsmaar voller. Ze gaan van begrip naar verbazing. Zo reageer je toch niet? Dat is toch hartstikke bot. Daarna gaan ze naar de fase van boosheid. Belachelijk. Dat doe je toch niet. Ze snappen me helemaal niet. Om tenslotte over te gaan tot de fase van onderzoek. Heb ik iets verkeerd gedaan? Had ik het misschien anders moeten zeggen? Waarom zou iemand zo reageren? Zou er iets aan de hand zijn? Hun hoofd wordt voller en voller.
Herken je het bij jezelf? Voel jij je afgewezen als een vriend(in) een keer een afspraak afzegt of als je leidinggevende of collega een mening heeft over je werk. Dan kan het zijn dat er in jouw verleden ooit ook iets is gebeurd, waardoor jouw innerlijk kind is geraakt. Heb je vroeger veel kritiek gehad? Was het vaak niet goed genoeg? Moest je altijd sterk zijn? Als het in het verleden nooit is besproken of opgelost, dan blijft het als een etterig wondje in je lichaam zitten. Een kleine trigger is dan voldoende om jou dat oude gekwetste gevoel weer te laten voelen.
Daarom is het zo belangrijk dat kinderen hun gevoelens en emoties kunnen uiten. Dat zij mogen huilen, boos mogen zijn, teleurgesteld mogen zijn. Het is geen aanstellerij. Het is geen zwakte. Laat ze even en luister naar ze. Hoor ze. Dan blijft het wondje niet etteren, maar wordt het geheeld.