Oeps, daar ging ik mijn grens over (serie stress)

Vandaag de derde blog uit de serie Wie ben ik? over onderwerpen die jongeren aan het denken zet over zichzelf.

Op de middelbare school zou ik het anders doen dan op de basisschool. Heel anders. Op de basisschool was ik nogal eens het mikpunt van pesterijen en kon ik niet altijd mijn aansluiting vinden.   Als het vervelend werd of als er een ruzie ontstond, dan trok ik me terug. Daardoor werd ik vaak buiten gesloten. Maar dat zou mij echt niet meer gebeuren. Ik zou mijn uiterste best doen om erbij te horen. Dat zou best wat van mij vergen, maar ik had het er voor over.

En mijn inzet had resultaat. Ik stond in een populaire groep op het schoolplein. We kletsten, haalden grappen uit en praatten de hele dag over kinderen die er niet bij hoorden. Ik kon goed gevatte opmerkingen maken en speelde spelletjes mee. Dat betekende ook dat ik onaardig deed tegen bepaalde kinderen. Dat vond ik niet zo leuk van mezelf en ik kon er soms ook niet van slapen, maar ik was allang blij dat ik niet het mikpunt was. Zoals ik al dacht kostte dit leventje me best veel energie. Na schooltijd hingen we rond, en ik werd nu ook vaker uitgenodigd voor feestjes. Net als mijn nieuwe vriendinnen kwam ik soms niet eens toe aan mijn huiswerk. Zij omdat ze er geen zin in hadden en ik omdat ik er gewoonweg geen energie voor had. Maar dat zei ik natuurlijk niet.
Al gauw werd ik de praatpaal van de groep, omdat ik zo goed kon luisteren en zulke goede raad gaf. Ik was er trots op.

Op een gegeven moment werd ik erg moe. Ik merkte dat ik me thuis als een irritante vervelende puber gedroeg. Ik had steeds vaker een grote mond tegen mijn ouders. Zo was ik nooit. Er hoefde maar heel weinig te gebeuren of ik barstte uit als een vulkaan. Ik herkende me zelf niet terug en wist niet waar het vandaan kwam. Ik voelde het verdriet bij mijn ouders, maar had in mijn hoofd geen ruimte voor moeilijke gesprekken en gedoe.Mijn moeheid bleef en het werd zelfs zo erg dat ik niet meer gewoon naar school kon. Met moeite ging ik enkele uren op een dag. Er werd bloed geprikt en ik werd onderzocht, maar de dokter kon niets medisch vinden.

Tot iemand me vroeg of ik mezelf wel was? Natuurlijk! Wat was dat nou voor gekke vraag. Ik ben mezelf! Dit is wat ik wil! Toch?

Nee, want als ik eerlijk was dan wilde ik eigenlijk helemaal niet roddelen en gemeen doen tegen andere kinderen in de klas. Ik voelde de pijn van de meiden en zag het verdriet in hun ogen. Ik wilde me niet elke pauze leuker of anders voordoen dan ik eigenlijk ben. Dat kost me enorm veel energie. Ik wilde niet slechter presteren dan ik kon. Ik wilde niet brutaal zijn tegen leraren. Ik voel hun onmacht en zij doen ook gewoon hun werk. Na schooltijd rondhangen had als gevolg dat ik de rest van de dag moest haasten. Echte ontspanning had ik niet meer. Mijn hoofd stond hele dagen aan. Feestjes zijn leuk, maar de dag erna was ik afgepeigerd. En de problemen die vriendinnen bij me neerlegden, vergden ook best veel van mij. Zij waren het kwijt en ik zat er mee.

Ik besef nu dat ik moe werd en me niet meer goed in mijn vel voelde, omdat ik voortdurend over mijn eigen grenzen ging. De grens van wie ik ben, wat ik kan, wat ik voel en wat ik vind. Dat kostte me enorm veel energie. Ik stond constant aan, was alert, dacht aan anderen en vergat mezelf.

Ben jij iemand die voortdurend zijn grenzen over gaat? Doe je dat om erbij te horen of omdat je harmonie wil? Doe jij je wel eens anders voor dan je bent? Gewoon, omdat je iets wilt bereiken of omdat het gewoon zo uitkomt? Heb je je wel eens afgevraagd waarom je dat doet? Laat een reactie achter en misschien neem ik hem mee in mijn volgende blog.