Woede-aanvallen en huilbuien: herkenbaar gedrag? (serie hooggevoeligheid)

Heeft je kind regelmatig (voor jou onverklaarbare) woede-aanvallen of huilbuien? Lees dan verder.

De jongen loopt na schooltijd naar zijn moeder die staat te wachten op het schoolplein. Als hij zijn moeder in de ogen kijkt, ziet zij de waterige ogen van haar zoon. Hij pakt haar hand en trekt haar mee het schoolplein af. De moeder vraagt hoe het was, maar eigenlijk weet ze het al. De jongen zegt niets. Als ze thuis zijn, kruipt hij tegen zijn moeder aan op de bank. Dan barst hij opeens in huilen uit. Hij kan niet verwoorden wat er met hem aan de hand is. Hij is gewoon heel erg verdrietig. De kinderen uit de klas snappen hem niet. Ze dagen hem uit en als hij er wat van zegt lachen ze alleen maar. Vandaag was hij opeens zo boos geworden dat hij de grootste uitdager een klap heeft verkocht. Het gebeurde zomaar, alsof er een vulkaan in zijn lichaam uitbarstte. Dat zag de juf natuurlijk en hij kreeg gelijk straf. De andere jongens niet. Dat is toch oneerlijk! De anderen begonnen, terwijl hij gewoon aan het spelen was. De juf wilde niet eens zijn verhaal horen.

De moeder trekt de jongen naar zich toe. Ze weet dat ze nu beter even niets kan zeggen. Voeger heeft ze vaak gezegd dat hij moet stoppen met huilen en dat hij zich niet zo aan moet stellen. Hij is toch geen watje! Maar dat doet ze nu niet meer. Dat hielp ook helemaal niet, want hij werd alleen maar bozer en trok zich terug. Nu laat ze hem huilen. De jongen leunt tegen haar aan. Hij mag verdrietig zijn. Hij mag ook boos zijn. Na een tijdje houdt hij op en gaat naar zijn kamer. Ze hoort even gerommel en dan is het stil. Ze weet dat hij nu op zijn eigen veilige plek is.

De moeder voelt zich machteloos. Sinds haar zoon op school zit heeft ze al veel gesprekken gehad. Het begon al in de kleuterklas. Terwijl de andere kleuters de klas binnenkwamen en het grootste woord hadden, bleef haar zoon aan haar rokken hangen. Pas als ze hem letterlijk aan de juf had overgedragen was het goed: van de ene veilige schoot naar de andere veilige schoot. Tegen haar werd gezegd dat ze de jongen moest loslaten. Ze moest hem niet zo betuttelen. Was dat zo? De jongen speelde ook heel vaak in dezelfde hoek, dicht bij de juf. En hij wilde niet altijd met andere kinderen spelen, vooral niet met de drukke kinderen. De moeder kreeg te horen dat haar zoon sociaal niet zo vaardig was. Hij kon niet met andere kinderen omgaan. Was dat zo? Op toetsen scoorde hij niet goed. De jongen dacht lang na bij de opdrachten en kwam altijd tijd te kort. Er werd gezegd: We twijfelen aan zijn ontwikkeling. Is dat zo? De jongen werd snel boos als dingen niet gingen zoals afgesproken. Regels zijn immers regels. Uiteindelijk kwam de vraag of de moeder er wel eens aan gedacht had om de zoon te laten onderzoeken? Hoe zo?

Het leek een tijd goed te gaan. De jongen kreeg twee rustige vrienden op school. Hij houdt ook niet van drukke kinderen, want dan gaat zijn lichaam zo borrelen. Maar sinds een tijdje gaat het weer mis. Vorige week was hij nog zo verdrietig, omdat één van zijn vrienden opeens niet meer met hem wilde spelen. Onbegrip en verbijstering. ’Hoe kan dat nu opeens? We zijn toch vrienden?’. De juf heeft aangegeven dat de jongen de laatste tijd weer veel woede-aanvallen heeft op school. Moeder moet toegeven dat die aanvallen ook thuis voorkomen. Hij huilt ook steeds sneller en vaker om de kleinste (voor haar onbenullige) dingen. Na een woede-aanval is de jongen altijd intens verdrietig. Hij heeft heel erg veel spijt van alle vervelende dingen die hij heeft gezegd. De moeder voelt de frustratie van haar zoon, maar kan er niet de vinger op leggen. Ze ziet onmacht in zijn ogen en voelt zijn verdriet.

De moeder krijgt van iedereen tips: Joh, dat gaat vanzelf over. laat hem maar even uitrazen! Dat hoort gewoon bij zijn ontwikkeling. Elk kind moet hier door heen. Je moet hem wat harder aanpakken en niet zo betuttelen. De jongen moet zich niet zo aanstellen. Is dat zo?

Enkele dagen geleden vertelde de jongen opeens dat zijn hoofd zo vaak vol zit. Dat zijn hoofd een grote grijze chaos is. Hij heeft er last van. Hij wil ook niet meer boos of verdrietig zijn. Hij wil weten wat er met hem aan de hand is.

Woede-aanvallen en huilbuien: herkenbaar gedrag?

Neem je kind serieus! Het is geen aansteller. Bovendien geeft hij zelf aan wat er aan de hand is. Veel hooggevoelige kinderen vertonen dit gedrag en met dit gedrag geven ze een boodschap af: Zie mij, hoor mij en erken mij. Help me te zijn wie ik ben!