EINDELIJK KON ZE WEER LACHEN
Ze kwam binnen voor een kennismakingsgesprek en gaf gelijk toe dat ze het heel spannend vond. Ze besloot toch om de stap te wagen, want zo kon het ook niet langer. De psycholoog was geen optie. Buiten het feit dat de wachtlijsten heel lang zijn vond ze de drempel te hoog. Ze heeft immers geen psychische stoornis: ze zat gewoon al een tijdje niet meer goed in haar vel.
Ze deed haar verhaal met onvaste stem en ik zag haar ogen glazig worden door de tranen die achter haar ogen blonken. De spanning in haar lichaam was voelbaar. Ze gaf gelijk aan dat ze vond dat ze niet depressief was, maar dat ze zichzelf kwijt was. Ze kon zich niet meer herinneren wanneer ze voor het laatst voluit en ontspannen had gelachen. Haar hoofd was ’s ochtends al vol met gedachten en bij alles wat ze deed werd het voller en voller. Altijd maar piekeren, altijd maar afwegen wat te doen, altijd maar weer checken welke wegen te gaan. En daarnaast was ze ook erg moe. Ze had weinig energie om leuke dingen te doen. Tijdens ons kennismakingsgesprek zag ik haar al lichtjes ontdooien en aan het eind gaf ze aan dat ze heel graag wilde komen. Ze gaf aan dat ze zich veilig en het idee had dat ik haar begreep.
Ze is aan de slag gegaan. Ik heb haar geholpen om weer in BALAN-S te komen. Daar was eerst bewustwording en acceptatie voor nodig. Waarom ben je zoals je bent en doe je zoals je doet. Daarvoor moest ze ook in haar eigen verleden duiken en dat maakte veel helder. Het gezin waarin ze is opgegroeid. De normen, waarden en regels in het gezin. Haar plek in het gezin. De rol binnen het gezin die ze op zich heeft genomen. Er is geen schuld. Het is gegaan zoals het is gegaan. Om emotioneel weer in balans te komen mocht ze gevoelens en emoties loslaten die haar niet meer dienden. En toen daar verlichting kwam kreeg ze oefeningen en tools om fysiek en mentaal in balans te komen en te blijven. Zo kon ze stap voor stap de spanning in haar hele lichaam loslaten.
Ze was blij verrast, want ze zat er al zo lang mee. Ze had min of meer geaccepteerd dat dit de voorbode zou zijn voor de rest van haar leven. Elke week voelde ze zich ‘lichter’ worden en ze kreeg steeds meer ruimte in haar lichaam.
Vijf maanden mocht ik met haar meewandelen. Ze is slechts 9 keer geweest. Haar vrienden en familieleden zien een nieuw persoon. Het oppervlakkige contact dat ze met haar familie had heeft zich verdiept en ze heeft sinds lange tijd weer goede gesprekken. Maar het belangrijkste is dat ze zichzelf weer heeft teruggevonden. Ze weet weer wie ze in de basis is en ze is zich ervan bewust dat zichzelf mag en zelfs moet zijn. Ze kan weer genieten van haar studie, haar werk en haar leven en, zoals ze zelf zegt, WEER VOLUIT LACHEN.